از همان خنده ی اول

کاش ؛ در خیابان ؛غریبه ای ناگاه

رو به روی ایستا ده ات می نشست

و تو؛ رو به روی نشستهی او

سر؛ روی زانو می گذاشتی

و بی انکه قصه ای با دو قهرمان

به یاد بیاورید؛

و بی انکه چیزی بگویید

وبی که چیزی بشنوید

و چیزی؛ ببینید

از هر کجا که ان جا

انتهای دل است

می خندیدید

انقدر که به اشک

اجازه ی ورود بدهید

ان وقت ان که او تو است

دروغ بگویی

که : این ؛ همین اشک اخری

از همان خنده ی اول است.