با عشق که میهمان است
بی بهانه بی گاه ؛ نبرد می کنم
تن به تنها؛تنها به تن
دست بر نگاه
مشت روی قلب؛
پهلوی عشق را
به گوشه ی نازک نامه های برگشت خورده
خراش می دهم.
دهان شیرینش را
درعرق شور راه های خسته
غرق می کنم.
او را ناگزیر می کنم
بدرود را گدایی کند
.او را به ساعت تک عقربه ام
دار می زنم؛
در انتظار مرگ او
گوش به اخرین خواسته می دهم؛
.... لعنت؛
که سقف این خانه از عشق
کوتاه تر است.
سبز در ابی میرود
زرد ؛ در ابی ؛ می اید
و ما تنها می دانیم
که این پاییز نیست
که این ؛ نخستین بار نیست
و نه اخرین بار ؛ که روز ؛ جهان را نگریست
ونه؛ نخستین شعر
که ادمی برای پاییز خواند.
ما میدانیم
که اگر روی زرد ؛ زرد نوشته باشیم
در نگاه نمی ماند
چشم ؛ خواندن ؛ نمی تواند
تنها قلب میشود از جنس طلا
در جزیره ای بی گنج
نقطه ای روی ابی ها
نامی ؛ بر انبوه نقشه ها.
این خط ادامه پیدا میکند
تا ان جا که کلاغ یقین دارد
و در یقین او
شماره ی کنار ادمها
و دفتر هایی
که در سال های انتظار خیس می شوند
از یاد نمی روند.
این خط ، سرفه می کند
و بوق بریده ی او
ساعات شیری روز را ترش میکند.
کلاغ یقین دارد:
قار بر خطوط ترش بریده
او را سیید نمی کند؛
او را، برای میهمانی کبوتر، اماده نمی کند.
سیمهای حامل کنار پنجره
با کلاغ و کبوتر ، نت دار نمی شوند
و نا پیوسته بال دارند.
تا شماره ای که خود را اشتباه می داند
روی خط- فاصله ی سیم های نا پیوست
گام می گذارم.
سیم های بی اهنگ تلفن را
و در را
و ماشین را
پر میکنم.
حالا یقین دارم
در غیاب کبوتر
و کلاغی که بی یقین پرید
شماره ها به اشتباه
خود را برای من
اشتباه می کنند.